İlhami Algör'den şeker tadında, aşk tadında bir kısa-roman... Yazarın, Müzeyyen'e karşı hissettiği derin duyguların ve artık fazlasıyla melankolik bulduğu hayatında, bu tutkuyu- Müzeyyen'e olan, bilinmeze olan- bir türlü mantıklı bir yere koyamayışının hikayesidir. Kısacıktır, sayfalar arasında nasıl
akıp gittiğinizi bilemezsiniz ve roman nihayetlendiğinde, gerçekten de şeker tadı kalıyor damaklarda. Hem de, pek öyle "mutlu" denilebilecek bir sona sahip olmadığı halde...
Sokağın ruhu var kitapta, aşkın birçok şeyi kısıtlayan özgürleştiriciliği, hatta Sabahattin Ali var. Hatta Sadri Alışık bile var- hüznüyle ve yazarın kendisine yakın hissettiği mazlumluğuyla.
İlhami Algör'ün üslubu içten, sade; hikayesini konuşurcasına- hem de pijamaları üstünde, en yakın arkadaşıyla konuşurcasına yazmış. "Edebiyat yapma" kaygısı gütmemiş;
ki aslında, anlattıklarını çekici kılan, yürekte iz bırakmasına sebep olan da tam olarak bu.
Hikayeyi anlatmayacağım, mutlaka okumalısınız.
"Her şey benden önce olmuşsa, bana olacak bir yer, durum kalmıyor muydu? Bana ait tek kişilik bir iskemle, oda, yok muydu bu dünyada?"
"Benzerliği anlayabilirdim ama bu tıpatıp aynılıkta beni tedirgin eden bir şeyler vardı."
"Uzaklaşan şeylerin gözden yitişini görmemek için, gözlerimizi başka yöne çevirsek bile, yine de ne bok yemeye bir taraflarımızla geyik gibi bakardık?"
"Sardığım tütün değildi, kâğıt da değildi. Kendimi kendimle sarıyor, sarmalıyordum."
" 'Aynadaki kadın benim zıttım' demişti, 'ben ne kadar ev haliysem, o, o kadar sokak. Ben sokulgan isem, o başını alıp giden. Ben gündüzüm, o gece... Çapkın, güçlü, özgür.' "
"Denize düştün de, sarılma mı dedik?"
"Aslında, tam diye bir şey yoktur. Her tam, bir üst yarımın alt basamağıdır. Yani yarım da bir bütündür."
"Sizden farklıyım ama, yabancı değilim. Sırlarınızı satmam, size kelek atmam, fakat bana ait olanı ve benim ait olduğumu unutmam."
" 'Nereye gidiyorsun çocuk' dedim içimden, 'büyümeye mi?' "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder