Bir Büyücünün Çocukluğu- Hermann Hesse

Hermann Hesse, usta kalemiyle ve her biri özgün, mükemmele yakın, okuyucunun içinde "güzel bir dünya" yaratan öyküleriyle karşımızda bu eserde. Şöyle bir düşündüğümde o, bir mendile üç kelime bile yazmış olsa, o mendilin peşinden merakla, heyecanla koşacağım yazarlardan birisi... (Bu duyguyu bende "Narziss ve Goldmund" yaratmıştı; yeri gelmişken, onu da muhakkak okumalısınız.) "Bir Büyücünün Çocukluğu'nda yer alan öyküler niçin bir arada?" diye kendime sorduğumda- bunu hep yaparım, doğru mudur bilmem ama bir kitapta kavuşmuş farklı öyküler arasında bir bağ
olduğuna inanırım hep- tespit ettiğim bir şey var: Gerçeklik kavramı. Hesse'nin farklı olaylara dikkatimizi çekerken, temelde hep "gerçeklik" ile uğraştığını; zihninde bu kavrama çaresizce bir yer aradığını gördüm. Öykülerin hemen hepsinde, hayallerin yanında boş bir tını olduğunu düşündüğü gerçekliğe atıfta bulunmuş.

Hesse; kâh Nuh'un gemisi üzerinden Avrupalı'yı sert sözlerle yeriyor, kâh bir kralın karısına olan büyük aşkı yüzünden mahvettiği ülkesini betimliyor. "Kent" isimli hikâyesiyle, insanoğlunun doğa ile iç içe başladığı hayat macerasının nasıl kent kültürü ile yer değiştirdiğini ve bu değişikliğin bir müddet sonra nasıl tam tersine döneceğini, müthiş bir üslupla anlatıyor. "Kuş"ta; sembolik bir anlatımı benimseyerek, insanların arasından hemen sıyrılan, 'özel' olduğu düşünülen insanları, adeta resmediyor. Bir çocuğun yetişkinliğe geçişteki acılarının sezdirildiği "Büyücünün Çocukluğu" ile ormandan, gerçek ve yasak olan dünyaya cesaretle atılan Kabu'nun hikâyesi "Orman Adamı" arasında ise trajik bir bağ olduğunu düşünüyorum.

Nihayetinde; "Öyküseverlerin haz alacağı bir eser." diyerek yazımı noktalıyorum.

"Her yerde, her zaman öyle kimseler vardır ki, başkaları kendilerine özel, şirin ve albenili insanlar gözüyle bakar; bazıları tarafından da, yaşanandan daha güzel, daha özgür ve daha şen bir hayatı anımsattıklarından koruyucu melekler olarak kendilerine saygı gösterilir."

"O büyük kişilerin yaşamında öylesine seçkin bir rol oynayan özellikle küçük şeylerin, yol gösterici işaretlerin ve şaşılası tecellilerin kendi yaşamında yer almadığı ve bunları boşuna beklediği sonucuna vardı."

"Böylece kendimle varmayı amaçladığım uzaktaki hedefim arasında tek algıladığım şey, uçurumların varlığıydı."

"Bütün insanlığı aklını kaçırmış olmakla ve barbarlıkla suçlamaya kimsenin hakkı yoktu, hele benim asla. Dolayısıyla, dünyada olup bitenlerle aramda bir uyuşmazlık başgöstermişse, bu benim içimdeki bir düzensizlikten kaynaklanıyordu kuşkusuz."

"Yaşam ve dünyada adaletmiş, mantıkmış, anlammış, bütün bunlara senin olsun diyebilirim, bütün bu soyut nesneleri gereksinmeden de dünyanın pekâlâ yapabileceğini görmüştüm."

"Gerçek ne olursa olsun asla kendisinden hoşnut kalınmayacak, asla baş tacı edilip saygıyla önünde eğilinemeyecek bir şey, çünkü bir rastlantıdan, yaşamın çer çöpünden öte değeri yok."

"Gerçek dedikleri şey benim yaşamımda pek büyük bir rol oynamadığından ve geçmişi çokluk şimdiki zaman gibi algıladığımdan, şimdiki zaman ise bana sonsuz bir uzaklıkta göründüğünden, başkalarının sıklıkla yaptığı gibi, geleceği de o kadar kesin çizgilerle geçmişten ayırdığım yok."

"Büyülü isteklerimin kendisini hedef aldığı nesneler zamanla nasıl değişti, insanları bir an gelip dış dünyadan nasıl kopararak kendi içime aktardım, nasıl yavaş yavaş dışımdaki nesneleri değil, kendimi değiştirme amacına yöneldim, nasıl sihirli şapkanın altındaki o yavan görünmezliği atarak yerine bilen birinin, bilip tanıyan, ama kendisi hep bilinip tanınmadan kalan birinin görünmezliğini geçirmeye uğraştım, işte size yaşam öykümün içeriği."

"Bazen, aptal görünseler de mutlu insanlara kendilerini herkesten gizleyen bilge kişiler gözüyle bakasım geliyor."

"Nasıl geçmişteki hiçbir şeyi değiştiremiyorsak, gelecek üzerinde de asla bir değişiklik yapamayacağımızı benimsedik."

"Hiçbir şey dışta değil, hiçbir şey içte değildir; çünkü dışta olan içtedir."